الا ای جمع مشتاقان سبو آرید و پیمانه

که خم بگشوده شد اینک بدست صاحب خانه

زمان صوم سرآمد، به یک جرعه کنید افطار

زمغرب تا سحر بازند دکان ها و میخانه

هر آن عاقل که دوری کرد از پیمانه و مستی

یقین باشد ز اسرار جهان مستور و بیگانه

مرا دراین ضیافت جرعه ای باشد طلب از یار

که عقلم عشق گردد عشق از نوع حکیمانه

یک فنجان چای داغ

درجهنم یک ظهرتابستانی

درکنارتو

به تمام یخ در بهشت های دنیا می ارزد.....

آمده?ام که سر نهم عشق تو را به سر برم

ور تو بگوییم که نی نی شکنم شکر برم

آمده?ام چو عقل و جان از همه دیده?ها نهان

تا سوی جان و دیدگان مشعله نظر برم

آمده که رهزنم بر سر گنج شه زنم

آمده?ام که زر برم زر نبرم خبر برم

گر شکند دل مرا جان بدهم به دل شکن

گر ز سرم کله برد من ز میان کمر برم

اوست نشسته در نظر من به کجا نظر کنم

اوست گرفته شهر دل من به کجا سفر برم

آنک ز زخم تیر او کوه شکاف می کند

پیش گشادتیر او وای اگر سپر برم

گفتم آفتاب را گر ببری تو تاب خود

تاب تو را چو تب کند گفت بلی اگر برم

آنک ز تاب روی او نور صفا به دل کشد

و آنک ز جوی حسن او آب سوی جگر برم

در هوس خیال او همچو خیال گشته?ام

وز سر رشک نام او نام رخ قمر برم

این غزلم جواب آن باده که داشت پیش من

گفت بخور نمی?خوری پیش کسی دگر برم

باصدای:روزبه نعمت اللهی

آقا اجازه!

آقا اجازه! این دو سه خط را خودت بخوان!

قبل از هجوم سرزنش و حرف دیگران

 

آقا اجازه! پشت به من کرده قلبتان

دیگر نمی دهد به دلم روی خوش نشان!

 

قصدم گلایه نیست، اجازه! نه به خدا!

اصلا به این نوشته بگویید «داستان»

 

من خسته ام از آتش و از خاک، از زمین

از احتمال فاجعه، از آخرالزمان!

 

آقا اجازه! سنگ شدم، مانده در کویر

باران بیار و باز بباران از آسمان

 

 اهل بهشت یا که جهنم؟ خودت بگو!

 آقا اجازه! ما که نه در این و نه در آن!

 

«یک پای در جهنم و یک پای در بهشت»

یا زیر دستهای نجیب تو در امان!

 

آقا اجازه!............................

.......................................!

 

باشد! صبور می شوم اما تو لااقل

دستی برای من بده از دورها تکان...

 

آقا اجازه! خسته‌ام از این همه فریب

از های و هوی مردم این شهر نانجیب

 

آقا اجازه! پنجره‌ها سنگ گشته‌اند

دیوارهای سنگی از کوچهِ بی نصیب

 

آقا اجازه! باز به من طعنه می‌زنند

عاشق ندیده‌های پر از نفرت رقیب

 

«شیرین»ی وجود مرا «تلخ» می‌کنند

«فرهاد»های کینه پرست پر از فریب

 

آقا اجازه! «گندم» و «حوا» بهانه بود

«آدم» نمی‌شویم! بیا: ماجرای «سیب»!

 

باشد! سکوت می‌کنم اما خودت ببین ... !

آقا اجازه! منتظرند اینهمه غریب ....

هوای تازه، هوای خنک، هوای لطیف ‏

سفارشی کن و با پیک بادپا بفرست ‏

‎‎به عده‌ای که ز ما بهترند قدری پول ‏

‎برای ما که علیلیم دست و پا بفرست‏

‎‎دوباره تربت ما مثل روستا شده است ‏

مباشران خودت را به روستا بفرست‏

‎‎به کافران که تو را بنده نیستند عذاب ‏

برای ما که خدا بنده‌ایم جا بفرست‏

‎برای خیل پسرهایمان کمی غیرت ‏

‎به دختران دم بختمان حیا بفرست

‎برای این که به دریوزگی نینجامد ‏
به بندگان گداگشنه‌ات غذا بفرست ‏

‎‎سراغ مادرشوهر به جای عزرائیل ‏

موافقت کن و یکبار هم مرا بفرست‏

‎‎اگر مرا نفرستادی و صلاح نبود

به جای بنده محبت کن و وبا بفرست‏

‎اگر در اول صف ایستاده‌ام بی‌جا ‏

بگیر دست مرا و به انتها بفرست ‏

‎‎به من اجازه بده روزه را ادامه دهم ‏

‎به آن که حق مرا خورده، اشتها بفرست ‏

‎برای خانة حاجی دو تخته فرش نفیس ‏

برای ما که فقیریم، بوریا بفرست ‏

‎‎شبانه سهم مرا بار اشترانت کن

ولی تو را به خدا بی‌سروصدا بفرست‏

‎اگر نیاز ندیدی مساعدت بکنی‏

‎موافقت کن و یک آسمان بلا بفرست ‏

‎‎قبول، بین زن و مرد فرق بسیار است

به من یکی بفرست و به او دو تا بفرست ‏

‎همیشه یک تن سالم نیازمند هواست ‏

یکی از این دو خدایا بگیر یا بفرست!‏

شعر از:فرشته خدابنده

برگرفته از وبلاگ سایه سار سپیدار